Oeroud weten in ons allemaal – de weg terug via vrouwencirkels
Oeroud weten in ons allemaal – de weg terug via vrouwencirkels
Ontdek hoe sprookjes als dat van Vasilisa ons herinneren aan oeroude wijsheid en verbinding met de Aarde. Vrouwencirkels bieden een eigentijdse weg om dit vergeten weten weer te ervaren.
“I am Vasilisa Petrovna. What is your name?”
The little creature thought for a moment. “I never had to name myself before” he said. He thought again.
“I am – the vazila, the spirit of horses” he said finally.
(The bear and the nightingale – K. Arden, p.251)
Deze zomer heb ik “The bear and the nightingale” van Katherine Arden gelezen. Het is een moderne bewerking van het sprookje van Vasilisa, dat veel vrouwen wellicht kennen via het boek “De ontembare Vrouw” van Clarissa Pinkola Estes. Vasilisa is het verhaal over de initiatie van een meisje tot vrouw. Over de weg die zij aflegt en de beproevingen die daarbij horen. Wij hebben ‘eigen’ initiatieverhaal, in de vorm van het sprookje van Vrouw Holle. Maar dat terzijde én een andere keer 😉.
Het maakt deel uit van een trilogie, en ik heb alleen deel 1 gelezen. (Daarna stampte mijn man op mijn e-reader op zoek naar de zaklamp in de tent). Maar het boek is me bijgebleven.
Het is fictie, maar zo afgestemd. Het vertelt over het leven op het Russische platteland, daar hoog in het Noorden. Over een meisje dat daar woont, dat ‘bijzonder’ is, omdat zij praat met dat wat niet gezien kan worden door de meesten. We lezen haar conversaties met de beschermgeesten, die de mensen bijstaan: de domovoi, de beschermer van de haard en de keuken, de eerder genoemde vazila, en ook de bannik, de geest van het badhuis. Deze geesten leven samen met de mensen. De mensen laten offers voor hen achter: een stukje brood, een druppel melk, een klontje suiker. En in ruil daarvoor worden de mensen beschermd.
Dit gebeurt al eeuwenlang. Het is een samenleven, een respecteren, een vruchtbare uitwisseling. Wanneer er een nieuwe priester verschijnt in het dorp, stoppen de dorpelingen met dit gebruik. De geesten worden zwakker en kunnen de mensen niet langer beschermen.
Het maakte indruk op mij, omdat het me deed denken aan een ander (non-fictie) boek dat ik eerder heb gelezen: “ If women rose rooted” van Sharon Blackie. In feite komt het op hetzelfde neer: hoe de innige band die de mens heeft met zijn omgeving, met de Aarde die haar voedt, verbroken is of dreigt te worden, en hoe deze weer te herstellen.
Vasilisa is in het boek een bijzonder meisje, omdat zij de enige is die de geesten kan zien. Maar wat is hier zo bijzonder aan? Tussen de regels door lezen wij dat iedereen dat vroeger kon. Het bijzondere aan Vasalisa was, dat zij zich niet wijs liet maken dat dat slecht is. Het ging er bij haar eenvoudigweg niet in dat iets dat zo natuurlijk is, iets dat gewoon IS, duivels kan zijn. Daarin zijn niet de natuurwezens gevaarlijk, maar zij die er een oordeel over vellen en daarmee een deel van de realiteit erkennen.
De verhalen herinneren me aan de ‘practice’ die een vrouwencirkel is. Vrouwencirkels zijn een toegankelijke manier om je weer af te stemmen op de Aarde. Op jouw lijf en wat daar speelt. Jouw lijf is immers de aardse manifestatie van je ziel.
Wanneer je plaatsneemt in de cirkel, en jezelf toestaat om te zakken, dan zul je misschien ergens diep vanbinnen, in je botten, de herinnering voelen. De klik van ‘dit klopt’. Iets dat duizenden jaren lang gewoon was, een moment van afstemmen op je lijf, op elkaar. Elkaar zien als mens en voelen dat je niet alleen bent. Als we het hebben over dat ont-dekken, de grootste gaslighting campagne uit de geschiedenis van de mensheid ontmaskeren (te weten: Niet een verre God boven je zoeken, maar de godin in jezelf vinden), dan is de cirkel een belangrijke en laagdrempelige stap om te nemen.
Het is een plek waar om te oefenen met aan-wezig zijn in je eigen lijf, met luisteren naar je intuïtie en met het spreken van je waarheid. Een plek die uitnodigt om juist te gaan naar die dingen die misschien pijn doen, of oncomfortabel zijn. Wat gaat daarachter schuil? Kun je jezelf geven om dát te doorvoelen. Zodat jij jezelf stukje bij beetje herovert, je hele lijf bezield belichaamt, precies zoals het is.
Door ons in vrouwencirkels te verbinden vanuit een open hart, ontdekken we dat we niet alleen zijn. Dat dit ook een grote illusie is. We zijn allemaal verbonden, kennen allemaal pijn en teleurstellingen.
Door samen te komen in de cirkel herinneren we ons dat dit niet nieuw is, maar oeroud. De cirkel helpt ons om stukje bij beetje het vergeten weten terug te weven in ons dagelijks leven. Vrouwencirkels en sprookjeswijsheid kunnen ons nog steeds kunnen gidsen. Het is een eerste stap richting heling van onszelf, en daarmee Moeder Aarde.
Geïnspireerd geraakt? Kijk hier voor de vrouwencirkels die ik aanbied. Of meld je aan voor de nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van inspirerend leuks & activiteiten. Verschijnt ongeveer vier keer per jaar.
